Προκλητική και κυνική η δήλωση του λεγόμενου Υπουργείου Εξωτερικών των κατεχομένων, ότι «το Βαρώσι βρίσκεται εντός της περιοχής των κατεχομένων και για το μέλλον του θα αποφασίσει η τ/κ πλευρά».
Μία δήλωση η οποία έρχεται μάλιστα λίγες μόνο μέρες πριν την 48η επέτειο κατάληψης της πόλης από τον τουρκικό στρατό και αποδεικνύει τις πραγματικές προθέσεις και διαθέσεις της σημερινής τουρκικής ηγεσίας για την πόλη.
Μία δήλωση η οποία μας υπενθυμίζει όμως παράλληλα και τα μεγάλα και εγκληματικά λάθη που έγιναν από δικής μας πλευράς και που έφεραν εδώ που έφεραν, την πόλη-σύμβολο για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.
Εγκληματικά λάθη που άρχισαν με την ολέθρια απόφαση για εγκατάλειψη της πόλης το 1974 που οδήγησε στην δια περιπάτου κατάληψη της από τους έκπληκτους, για το απρόσμενο δώρο, Αττίλες.
Συνεχίσθηκαν δε:
Με τις επανειλημμένες από την πλευρά μας απορρίψεις μεγάλων προτάσεων-ευκαιριών, για επιστροφή της πόλης προς χάριν της μεγάλης ανοησίας του δήθεν μακροχρόνιου αγώνα, που αποτέλεσε και αποτελεί την επίσημη πολιτική όλων διαχρονικά των ηγεσιών μας.
Με την ανεξήγητη δραπέτευση μας από τις συνομιλίες του Μον Πελεράν, την ώρα ακριβώς που επιτεύχθηκε συμφωνία στο εδαφικό και η Αμμόχωστος και πολλές άλλες κατεχόμενες περιοχές επέστρεφαν στους νόμιμους κατοίκους της.
Με τις μνημειώδους πολιτικής ανικανότητας και αφέλειας λανθασμένες εκτιμήσεις μας για την σοβαρότητα του κινδύνου αλλά και τις υπερφίαλες κατευναστικές δηλώσεις μας, όταν η τουρκική πλευρά προειδοποιούσε σαφέστατα ότι θα ανοίξει την κλειστή πόλη και θα αρχίσει την αξιοποίηση και τον σταδιακό εποικισμό της.
Για όλα αυτά που έφεραν την υπόθεση της πόλης στην σημερινή τραγική κατάσταση υπάρχουν υπεύθυνοι και ένοχοι, οι οποίοι έμειναν και μένουν δυστυχώς ατιμώρητοι.
Και όχι μόνο αυτό. Κάποιοι εξ’ αυτών, τολμούν σήμερα να μας ζητούν να τους εκλέξουμε στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Γιατί;
Για να επιβραβεύσουμε την ανικανότητα τους και να τους επιτρέψουμε να παραδώσουν όλη την Κύπρο, όπως έκαναν και με την Αμμόχωστο, στην Τουρκία;
Ή για να ενταφιάσουν μία για πάντα και την παραμικρή ελπίδα λύσης του κυπριακού και επανένωσης της πατρίδας μας, που ίσως απέμεινε;