Σε μία χώρα όπως η Κύπρος η οποία βρίσκεται υπό ημικατοχή, απειλείται καθημερινά από τον εισβολέα της με ολική κατάληψη και εθνικό αφανισμό και την ίδια ώρα βρίσκεται- όπως και άλλες χώρες- στη δίνη μίας πρωτοφανούς ενεργειακής και οικονομικής κρίσης, η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων γύρω από μία Κυβέρνηση Συλλογικής Ευθύνης, προς αντιμετώπιση όλων αυτών των προκλήσεων, θα έπρεπε να είναι ήδη εκ των ων ουκ άνευ.
Πολύ περισσότερο που μέσα στις σημερινές, κρίσιμες διεθνώς συνθήκες, τον δρόμο αυτό επιλέγουν χώρες, που δεν αντιμετωπίζουν τα δικά μας προβλήματα και δεν απειλείται η ύπαρξη τους ως Κράτη και λαοί.
Τελευταίο παράδειγμα αυτό της Δανίας, όπου το κεντροαριστερό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το κεντροδεξιό Φιλελεύθερο και το κεντρώο κόμμα των Μετριοπαθών, ανακοίνωσαν μόλις προχθές, συμφωνία για συγκρότηση ενός ισχυρού κυβερνητικού συνασπισμού προς αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα. Προηγήθηκε κάτι ανάλογο στην Γερμανία, αλλά και πιο πριν και στην Ιταλία, με την Κυβέρνηση Μάριο Ντράγκι.
Παρά το γεγονός ότι προσωπικά υπέδειξα αυτή την αναγκαιότητα και εθνική υποχρέωση από την πρώτη στιγμή που κατέθεσα την υποψηφιότητα μου για τις Προεδρικές Εκλογές, δεν βρήκα δυστυχώς καμία απολύτως ανταπόκριση.
Κόμματα και υποψήφιοι στους οποίους απευθύνθηκα επανειλημμένως και με διάφορους τρόπους, ψυχαναγκαστικά παγιδευμένοι σε κομματικές και προσωπικές λογικές και φιλοδοξίες, είτε κώφευσαν παντελώς, είτε επικαλούμενοι διάφορες «δικαιολογίες» και «δυσκολίες», απέρριψαν την πρόταση μου για από κοινού υποστήριξη στις Προεδρικές, μίας ανεξάρτητης υποψηφιότητας η οποία θα αναλάμβανε την δέσμευση και θα εγγυόταν τον σχηματισμό την επομένη των εκλογών, μίας ενωτικής Κυβέρνησης Συλλογικής Ευθύνης, δυνατής και ικανής να ηγηθεί της χώρας σε αυτή την κρίσιμη για την ύπαρξη αλλά και το μέλλον της, στιγμή.
Ανεξαρτήτως της άρνησης που συνάντησα εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος και ο πλέον ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αλλά κυρίως για να κατοχυρώσουμε την ύπαρξη μας ως τόπος και ως λαός.
Η δική μου φυσικά πρόταση, δεν έχει καμία σχέση με την πολύδιαφισμένη εξαγγελία του ανθυποψηφίου μου κ.Νίκου Χριστοδουλίδη, ότι θα σχηματίσει τάχατες μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, τύπου «μιξ γκριλ», με συμμετοχή δηλαδή προσώπων με ανομοιογενείς, αλληλοσυγκρουόμενες και αντιφατικές μεταξύ τους προσεγγίσεις σε όλα τα ζητήματα.
Η δική μου πρόταση είναι ότι η συνένωση δυνάμεων γύρω από μία Κυβέρνηση Συλλογικής Ευθύνης πρέπει να έχει ένα σταθερό υπόβαθρο και μία ξεκάθαρη κοινή συνισταμένη.
Και αυτή η κοινή συνισταμένη δεν μπορεί να είναι άλλη, από την ταύτιση θέσεων και απόψεων στο κυπριακό και την σταθερή προσήλωση στην επιδίωξη μίας σύντομης επίλυσης του προβλήματος μας στην βάση της Ομοσπονδίας, που είναι και η μόνη που μπορεί να επιφέρει και να εγγυηθεί την επανένωση της μοιρασμένης μας πατρίδας, αλλά και να διασφαλίσει στον λαό μας, ανάπτυξη, πρόοδο και ένα ειρηνικό και δημιουργικό μέλλον.