Με τον πιο έντονο τρόπο καταδικάζω τα επεισόδια που έλαβαν χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα εντός και εκτός των κυπριακών γηπέδων. Πέραν της οφειλόμενης καταδίκης, υποδεικνύω ότι είναι καιρός η Πολιτεία να εξετάσει πιο βαθιά, από πού πηγάζει αυτή η ανάγκη για εκδήλωση της βίας και ν’ αφήσει στην άκρη επιφανειακές προσεγγίσεις οι οποίες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί.
Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες θλιβερών και καταδικαστέων φαινομένων βίας στην κοινωνία μας. Είτε στα σχολεία, είτε στις οδικές αρτηρίες, είτε με φαινόμενα ξενοφοβίας και πολλά άλλα. Και ασφαλώς, αφού τα γήπεδα μας είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας μας, αυτή ακριβώς η βία αποτυπώνεται και στους αθλητικούς χώρους.
Με το να εστιάζουμε την προσοχή μας στη βία σε αθλητικούς χώρους, το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να στρουθοκαμηλίζουμε και να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια των πολιτών, ότι τάχατες η βία υπάρχει μόνο στα γήπεδα. Η βία κάθε μορφής, είναι εκεί έξω και επιτέλους θα πρέπει με τη συμμετοχή αρμόδιων τεχνοκρατών ν’ αναγνωριστεί, ακολούθως να μελετηθεί ο λόγος ύπαρξής της και στη συνέχεια να καταρτιστεί ένα μακροχρόνιο σχέδιο καταπολέμησής της.
Από που πηγάζει όλη αυτή η οργή που βλέπουμε να διακατέχει πολλούς νέους μας; Γιατί, παρά τις προσπάθειες, τα φαινόμενα βίας κλιμακώνονται και γίνονται ακόμα πιο σοβαρά μέρα με τη μέρα; Ποια λάθη έκανε διαχρονικά το Κράτος και δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τη βία; Πώς μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη θλιβερή αυτή κατάσταση; Αυτά είναι κάποια από τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν επί τάπητος σε διευρυμένες συζητήσεις και μελέτες, εάν στ’ αλήθεια υπάρχει ειλικρινής πρόθεση αντιμετώπισης του προβλήματος.
Αν συνεχίσουμε να παρουσιάζουμε το θέμα ως πρόβλημα κατ’ εξοχήν του αθλητισμού, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούμε σε πολύ χειρότερες και δυσάρεστες εξελίξεις. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα των χωρών που λειτουργώντας με την λανθασμένη αυτή τακτική, το μόνο που πέτυχαν ήταν να μεταφέρουν τη βία λίγα μέτρα μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους. Αυτό θέλουμε αλήθεια; Να μην γίνονται επεισόδια εντός αγωνιστικών χώρων, αλλά λίγα μέτρα μακριά να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες; Ασφαλώς και όχι! Οραματιζόμαστε την κυπριακή κοινωνία ως πρότυπο για τη σημερινή εποχή και σ’ αυτή δεν χωράει κανένα φαινόμενο βίας. Χρειαζόμαστε ριζοσπαστικές, πρωτοπόρες και «εκτός του καθιερωμένου πλαισίου» λύσεις, αλλιώς δεν πρόκειται ποτέ να πετύχουμε το στόχο μας.