Εδώ και δύο και πλέον χρόνια, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αξιολογώντας – δικαιολογημένα – την παρούσα διακυβέρνηση ως άκρως αποτυχημένη, προβληματική αλλά και προσβλητική για τον τόπο και διαπιστώνοντας ότι αυτή έχει απαξιωθεί πλήρως από τους πολίτες, διαβεβαίωναν ότι πρώτιστη προτεραιότητα τους στις επερχόμενες Προεδρικές Εκλογές θα είναι η απαλλαγή από αυτή και η ανάδειξη ενός νέου Προέδρου ικανού να βγάλει την χώρα από τα σημερινά αδιέξοδα.
Αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μεταξύ τους συνεργασίες δήλωναν έτοιμα να παραμερίσουν τις επιμέρους διαφωνίες τους και να κάνουν τις αναγκαίες προς αυτή την κατεύθυνση υπερβάσεις.
Σήμερα ωστόσο και ενώ βρισκόμαστε στο δια ταύτα της λήψης των τελικών αποφάσεων και επιλογών των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τις Προεδρικές, διαπιστώνουμε ότι αυτά οδεύουν προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και ότι ο στόχος της μεταξύ τους συνεργασίας έχει ουσιαστικά εγκαταλειφθεί, κάτι που ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στην παρούσα διακυβέρνηση να διατηρηθεί στην εξουσία, είτε με την εκλογή στην Προεδρία του προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, είτε του γνήσιου υποκατάστατου του και συνυπεύθυνου για την καταστροφική διακυβέρνηση Αναστασιάδη, Νίκου Χριστοδουλίδη.
Με λίγα λόγια η αντιπολίτευση όχι απλώς φαίνεται να έχει αποτύχει στην υλοποίηση του αρχικού και κύριου στόχου της για τις επερχόμενες Προεδρικές, αλλά και με τις διαφαινόμενες επιλογές της «στρώνει το χαλί» στην συνέχιση της σημερινής καταστροφικής για τον τόπο διακυβέρνησης, «προδίδοντας» έτσι τις προσδοκίες αλλά και υποσχέσεις που όλον αυτό τον καιρό έδινε στους πολίτες.
Κατατστροφικά τα Plan B
Απόδειξη το γεγονός ότι τα plan B στα οποία οδεύουν τώρα και τα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ που είχαν την πρωτοβουλία των έως τώρα ανεπιτυχών διαβουλεύσεων, μόνο ως αυτοκαταστροφικά και για τα ίδια αλλά και για τον τόπο μπορούν να χαρακτηρισθούν.
Το ΑΚΕΛ επικεντρώμενο όπως όλα δείχνουν, στην υποστήριξη ενός εκ των Ανδρέα Μαυρογιάννη και Αχιλλέα Δημητριάδη είναι σαν να «ρίχνει λευκή πετσέτα», αφού ανεξαρτήτως των οποιωνδήποτε προτερημάτων τους, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος, μπορούν για διαφορετικούς λόγους αλλά δεδομένης και της απόρριψης τους από την ηγεσία του ΔΗΚΟ, να συγκεντρώσουν γύρω τους την απαραίτητη ευρεία υποστήριξη που θα διασφάλιζε ακόμα και αυτή την είσοδο τους στον β΄γύρο.
Παράλληλα ο μεν Ανδρέας Μαυρογιάννης ως μέχρι πρότινος διαπραγματευτής του Προέδρου Αναστασιάδη έχει αναπόφευκτα ταυτιστεί πλήρως με τους ανεπιτυχής χειρισμούς του στο κυπριακό και κυρίως με το ναυάγιο του Κραν Μοντανά, γεγονός που αποτελεί γι΄ αυτόν σημαντικό βαρίδι και τον καθιστά ευάλωτο και αδύναμο να προβάλει και να υποστηρίξει πειστικά μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο κυπριακό, που αποτελεί και το κύριο αφήγημα του ΑΚΕΛ.
Το σενάριο σε ένα αυριανό πάνελ υποψηφίων για το κυπριακό με συμμετοχή και του Αβέρωφ Νεοφύτου και του Νίκου Χριστοδουλίδη να επιχειρεί ο Ανδρέας Μαυρογιάννης να πείσει για την ολέθρια πολιτική της παρούσας διακυβέρνησης στο κυπριακό προκαλεί και θυμηδία αλλά και μοιάζει εφιαλτικό.
Το επιχείρημα δε ότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης ενεργούσε ως διπλωμάτης καριέρας υπό τις οδηγίες του Προέδρου Αναστασιάδη, δεν πείθει κανένα, γιατί απλούστατα οι σκεπτόμενοι πολίτες θα ανέμεναν από έναν άνθρωπο που διεκδικεί την Προεδρία, αν διαφωνούσε με την πολιτική αυτή, να είχε το θάρρος, την τόλμη και την εντιμότητα, να την καταγγείλει και να διαχωρίσει έγκαιρα την θέση του από αυτήν.
Από την άλλη ο Αχιλλέας Δημητριάδης, αν και βρίσκεται στο προσκήνιο εδώ και καιρό ως εν δυνάμει υποψήφιος για στήριξη από το ΑΚΕΛ και έχει ριχθεί στον προεκλογικό από νωρίς, είναι ολοφάνερο ότι δεν πείθει και δεν εμπνέει. Η απουσία πολιτικής πείρας είναι εμφανέστατη, ο λόγος του παραμένει «νομικίστικος» και μη ικανός να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ενώ σημαντικό βαρίδι και γι΄ αυτόν στο κυπριακό αποτελεί η όλη προσέγγιση του στο περιουσιακό και η επαγγελματική εκμετάλλευση του θέματος διά μέσου της αμφιλεγόμενης πρακτικής των προσφυγών.
Για το plan B του ΔΗΚΟ που φαίνεται να είναι η υποστήριξη της υποψηφιότητας Νίκου Χριστοδουλίδη, δεν χρειάζεται να λεχθούν πολλά. Πέρα από το αυτονόητο ότι δεν μπορείς να διατείνεσαι ότι επιθυμείς την απαλλαγή του τόπου από την πλέον αμαρτωλή και διεφθαρμένη διακυβέρνηση, στηρίζοντας τον στενότερο συνεργάτη του απερχόμενου Προέδρου και τον άνθρωπο που διαχειρίστηκε αποκλειστικά και με παταγώδη αποτυχία ευαίσθητα ζητήματα, όπως το θέμα της Αμμοχώστου, με μία τέτοια επιλογή είναι ξεκάθαρο ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος, «βάζει αυτογκόλ». Και αυτό γιατί τυχών εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη στην Προεδρία, βάζει οριστικό τέλος και στις όποιες μελλοντικές προσωπικές Προεδρικές φιλοδοξίες του ιδίου αλλά και ανοίγει τον δρόμο για την σταδιακή άλωση και εν τέλει, εν λευκώ παράδοση του ΔΗΚΟ, στα χέρια του αυριανού Προέδρου.
Υπάρχει ακόμη επιλογή
Παρά ταύτα ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ έχουν ακόμη την ευκαιρία αλλά και την ιστορική ευθύνη να αναστρέψουν την όλη κατάσταση και να σώσουν έστω και την υστάτη την προσπάθεια για συγκρότηση μίας ευρείας συνεργασίας των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, ικανής να βγάλει τον τόπο και τον λαό μας από τα σημερινά αδιέξοδα.
Και η ευκαιρία αυτή δεν είναι άλλη από την στήριξη της ανεξάρτητης και ενωτικής υποψηφιότητας του Μάριου Ηλιάδη.
Ο Μάριος Ηλιάδης έχει όλα εκείνα τα προσόντα που μπορεί να συνενώσει όλη την αντιπολίτευση, να μετουσιώσει σε πράξη τον μεγάλο στόχο της απαλλαγής του τόπου από την παρούσα διακυβέρνηση και να βάλει τον τόπο σε μία πενταετία ανασυγκρότησης και αναγέννησης.
Προέρχεται από τον χώρο της αντιπολίτευσης, έχει επανειλημμένως αποδείξει τις βαθιές δημοκρατικές του πεποιθήσεις, την κοινωνική ευαισθησία και ανθρωποκεντρική του προσέγγιση και είναι υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συλλογικότητας στην λήψη αποφάσεων.
Διαθέτει πολύχρονη πολιτική πείρα, μακρόχρονη εμπλοκή στις προσπάθειες λύσης του κυπριακού με ξεκάθαρες θέσεις για την επανένωση της πατρίδας μας, δοκιμασμένη εμπλοκή στα κοινά και κυρίως ολοκάθαρο όνομα και χέρια. Παρά το γεγονός ότι υπηρέτησε τον τόπο από διάφορα δημόσια πόστα (Υπουργός, Πρόεδρος σε Δ.Σ Ημικρατικών Οργανισμών, κλπ) αλλά και βρίσκεται στην ενεργό δικηγορία εδώ και πολλά χρόνια, ουδέποτε ενεπλάκη σε φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής και αναξιοκρατίας που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει και δυσφημίσει τον τόπο μας τα τελευταία χρόνια.
Είναι πρόσωπο αποδεκτό από όλους τους κομματικούς χώρους της αντιπολίτευσης, κάτι που διευκολύνει την ευρεία στήριξη του από όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου.
Στόχος δε και φιλοδοξία του είναι να υπηρετήσει ως Πρόεδρος μόνο κατά την επόμενη κρίσιμη πενταετία, όπου είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ άλλοτε, η ανάγκη ύπαρξης ενός ενωτικού Προέδρου και μίας κυβέρνησης συλλογικής ευθύνης, οι οποίοι σε αγαστή συνεργασία με τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης και έχοντας και την αυτονόητη στήριξη τους στο κοινοβούλιο, να βγάλουν την χώρα και τον λαό από την σημερινή κατάσταση που τους έχει βυθίσει η δεκαετής διακυβέρνηση Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ και με ριζοσπαστικές αλλαγές να την βάλουν και πάλι σε πορεία ανάπτυξης και προόδου αλλά και να της δώσουν την απαραίτητη διεθνή αξιοπιστία και υπόληψη.
Η υποψηφιότητα λοιπόν Μάριου Ηλιάδη, όχι απλά δίνει διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα της αντιπολίτευσης αλλά είναι και η μόνη που μπορεί να φράξει πραγματικά τον δρόμο στην επανεκλογή της σημερινής διακυβέρνησης και να φέρει την πραγματική αλλαγή στον τόπο, γι΄ αυτό και όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, Οικολόγοι), έχουν ιστορικό χρέος και ευθύνη να την στηρίξουν, αντί να πάνε στις κάλπες με κατατεμαχισμένες τις δυνάμεις.
Αντίθετα οποιαδήποτε άλλη επιλογή των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι «συνταγή αποτυχίας» και παραμονής στην εξουσία της παρούσας διακυβέρνησης, κάτι που ο λαός μας δεν θα συγχωρέσει στα κόμματα της αντιπολίτευσης και τις σημερινές ηγεσίες τους.
Γιώργος Χριστοδουλίδης
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» στις 04/05/2022)